Sparta była jedną z najważniejszych polis w starożytnej Grecji. Jej struktura budowana była przez wiele lat, a jej rozpoczęcie datowane jest na schyłek II tysiąclecia p.n.e. Pierwotnie państwo spartańskie powstało z czterech wsi położonych nad rzeką Eurotas. Po opanowaniu Lakonii, a także żyznej Messenii Spartianie zamienili większość ich mieszkańców w niewolnych chłopów zwanych helotami. Budowę swoich wpływów Sparta zakończyła w połowie VI w. p.n.e. Wchłonęła do siebie ziemie na wschodnich ziemiach Peloponezu oraz wyspę Kytherę. Sparta wówczas była największą grecką polis. Spartanie zamienili politykę ekspansji na rozwijanie się. Umacniali swoją władzę w podporządkowanych przez nich polis oraz zawierali nowe sojusze. Gwarantem hegemonii nad innymi rejonami na Peloponezie stała się symmachia, sojusz polityczno-wojskowy, zwany Związkiem Peloponeskim. W sprzymierzonych dla nich państwach rządzili sprzyjający im oligarchowie, co dodatkowo zapewniało stabilność sojuszu. Związek Peloponeski posiadał niemal wszystkie państwa Peloponezu oprócz skłóconego ze Spartą Agros.
