Na skutek długotrwałych walk podczas I Wojny Światowej, Rosja ponosiła ogromne straty. Armia nie była zaopatrzona, brakowało amunicji i broni. Początkowy entuzjazm przekształcił się w rozgoryczenie, przez które coraz częściej pojawiała się krytyka w stosunku do władz i rodziny cesarskiej. Rosjanie byli również zaniepokojeni umacnianiem się pozycji Grigorij Rasputina na dworze, którego oskarżono za sterowanie rodziną carską. Car Mikołaj II szybko stracił uznanie społeczeństwa i żołnierzy. W grudniu 1916 roku grupa spiskowców dokonała zamachu na znienawidzonego Rasputina. Przedstawiciele monarchistów planowali odsunięcie od władzy nie kompetentnego Mikołaja II i zastąpienie go innym Romanowem. Liberałowie odpowiadali się za powołaniem rządu odpowiedzialnego przed parlamentem. W środowiskach chłopskich oraz robotniczych narastały radykalne nastroje, które zaostrzyły się wraz ze wzrostem niedoboru towarów pierwszej potrzeby (m.in. żywności) Zimą 1916 i 1917 roku w największych miastach Rosji zaczęło brakować żywności, co wywołało falę oburzenia społeczeństwa. Popularność zyskały strajki, na przełomie stycznia i lutego rozpoczęły się masowe demonstracje robotnicze w Piotrogrodzie (wcześniej Petersburg), Moskwie i innych wielkich ośrodkach przemysłowych. 8 marca 1917 roku (23 luty 1917 – według kalendarza juliańskiego) wybuchł strajk w Zakładach Putiłowskich, co uważane jest za początek rewolucji lutowej. Przez narastającą liczbę strajków, car nakazał siłowe zdławienie protestów. Większość żołnierzy odmówiła a niektórzy dołączyli die do demonstrujących. Po zdobyciu przez strajkujących arsenału garnizonu stołecznego, Mikołaj II postanowił wrócić do stolicy i przy pomocy lojalnych oddziałów stłumić zamieszki. Realizacji tego planu przeszkodził jednak strajk kolejarzy. 12 marca 1917 roku w Piotrogrodzie powstała Rada Delegatów Robotniczych i Żołnierskich, a równocześnie do niej posłowie Dumy Państwowej ogłosili powstanie Tymczasowego Komitetu Wykonawczego Dumy. Obu tym grupom zależał ja pokojowym rozwiązaniu zamieszek w kraju. 14 marca 1917 roku powstał Rząd Tymczasowy pod przewodnictwem Grigorija Lwowa, w którego skład wchodził również Aleksander Kiereński. 15 marca 1917 roku Mikołaj II podpisał akt abdykacji, władza zostaje przekazana Księciu Michałowi, który zrzekł się korony następnego dnia i przekazał pełnię władzy Rządowi Tymczasowemu
