Najtrwalszym postanowieniem kongresu, bo uznawanym do dziś, był regulamin o rangach przedstawicieli dyplomatycznych. Celem uchwalonego z inicjatywy Talleyranda regulaminu było zapobieganie problemom wynikającym z braku przepisów normujących problem pierwszeństwa pomiędzy poszczególnymi dyplomatami. Do czasu kongresu wiedeńskiego, kwestia ta nie była uregulowana, co prowadziło do sporów pomiędzy europejskimi dworami. Rangi przedstawicieli dyplomatycznych uchwalonych po kongresie wiedeńskim:
I. ambasador nadzwyczajny i pełnomocny, legat lub nuncjusz apostolski
II. poseł nadzwyczajny i minister pełnomocny lub inny pełnomocnik akredytowany przy suwerenach. Ich odpowiednikiem w dyplomacji Watykanu był internuncjusz.
III. akredytowany przy ministrze spraw zagranicznych.
Rangi przedstawicieli dyplomatycznych po zmianach od czasu kongresu wiedeńskiego:
I. ambasadorów i nuncjuszów, akredytowanych przy głowach państw, oraz innych szefów misji równorzędnego stopnia;
II. posłów, ministrów i internuncjuszów apostolskich, akredytowanych przy głowach państw;
III. akredytowanych przy ministrach spraw zagranicznych.
I. ambasador nadzwyczajny i pełnomocny, legat lub nuncjusz apostolski
II. poseł nadzwyczajny i minister pełnomocny lub inny pełnomocnik akredytowany przy suwerenach. Ich odpowiednikiem w dyplomacji Watykanu był internuncjusz.
III. akredytowany przy ministrze spraw zagranicznych.
Rangi przedstawicieli dyplomatycznych po zmianach od czasu kongresu wiedeńskiego:
I. ambasadorów i nuncjuszów, akredytowanych przy głowach państw, oraz innych szefów misji równorzędnego stopnia;
II. posłów, ministrów i internuncjuszów apostolskich, akredytowanych przy głowach państw;
III. akredytowanych przy ministrach spraw zagranicznych.
