Najstarsza cywilizacja grecka rozwijała się na Krecie. W starożytności, wyspa ta stanowiła źródło wielu mitów. Legendarny król Minos uważany był za twórcę morskiej potęgi Krety. Od imiona tego władcy cywilizacje kreteńską nazywa się współcześnie również minojską, a jego lud – Minojczykami. Mieszkańcy Krety nie byli spokrewnieni z plemionami greckimi. Utrzymywali swoje interesy głównie z Bliskim Wschodem. Szczyt rozwoju tej cywilizacji przypada na pierwszą połowę II tysiąclecia p.n.e. Na wyspach wówczas powstawały monumentalne budowle, które przed archeologów nazywane są pałacami, jednak większość z nich uległa zniszczeniu w XVII w. p.n.e. w wyniku wybuchu wulkanu na egejskiej wyspie Thera (stąd pochodzi mit o zaginionej Atlantydzie). Najwspanialszy pałac znajdował się w Knossos. Nie znaleziono tam żadnych fortyfikacji obronnych, co świadczy o braku zagrożenia zewnętrznego. Swoją potęgę i majątek mieszkańcy Krety zawdzięczali głównie handlowi morskiemu. Kreteńczycy eksportowali wina, wyroby rzemieślnicze oraz luksusowe tkaniny, a sprowadzali w zamian metale, kamienie szlachetne. Upadek Krety nastąpił ok. 1450 r. p.n.e. na skutek inwazji Achajdów z Grecji kontynentalnej. Podbili oni wyspę, zniszczyli jej miasta i przejęli władzę. Najeźdźcy próbowali utrzymać tam poziom kultury, dzięki temu przetrwała aż do XII w. p.n.e.
