Po kongresie wiedeńskim na tron Hiszpanii powrócił król Ferdynand VII Burbon, który ponowił system sprzed okresu napoleońskiego. Spowodowało to w 1820r. przewrót polityczny, na czele z młodymi oficerami pod dowództwem płk. Rafaela del Riego. Z racji wojny domowej, król zgodził się na przywrócenie liberalnej konstytucji z 1812r. i zwołanie parlamentu. Konstytucja ta obowiązywała trzy lata, w 1823r. dzięki interwencji Świętego Przymierza przywrócono rządy absolutne. Jednocześnie z tymi wydarzeniami był kryzys dynastyczny, król Ferdynand VII nie miał syna i postanowił przekazać władze swojej najstarszej córce Izabeli. Sprzeciw wobec takiego rozwiązania wyraził książę Carlos Burbon, brat króla i zgodnie z tradycją, następca tronu Hiszpanii. Po śmierci brata bezprawnie ogłosił się królem kraju. Doprowadziło to do wojny pomiędzy zwolennikami Carlosa, czyli karlistami – konserwatystami i tradycjonalistami, pomiędzy zwolennikami Izabeli – demokraci i liberałowie. Konflikt ten trwał do 1839r. do czasu ingerencji Francji i Wielkiej Brytanii, z wynikiem pozytywnym dla Królowej Izabeli.
