Dariusz Wielki po odmowie części greckich polis w 490 r. p.n.e. zorganizował wyprawę przeciwko Grekom. Dowództwo nad tą misją objął Datys z Medii oraz Artafernes. Ich wojska prawdopodobnie składały się z ok. 15-20 tys. wojów i 800 jeźdźców, a także ze statków. Persowie podboje zaczęli od Eubei, gdzie celem było podbicie Eretrii. Po udanym zdobyciu terenów ruszyli do Attyki. Za poradą Hippiasza wysadzili wojska na ląd w pobliżu Maratonu. Na wiadomość o pojawieniu się Persów pod Maratonem Ateńczycy wyruszyli w ich kierunku. Chcieli jednak uniknąć starcia przez znaczną przewagę liczebną wroga. Miltiades jednak przyjął inną taktykę, chciał jak najszybciej stoczyć bitwę. Miltiades finalnie, według Herodota, przekonał do swojego planu Kallimacha, ówczesnego polemarchę. Ateńczycy zwrócili się do innych polis o pomoc w wojnie, wysłali prośbę również Sparcie, ta jednak nie mogła przysłać swojej armii, z powodu obchodzonych świąt. Zamierzał on rozpocząć walkę wraz z przybyciem hoplitów spartańskich. Bitwa jednak rozpoczęła się wcześniej, z powodu dostarczanej przez Jonów informacji o braku konnicy w obozie przeciwnika. Miltiades zdecydował szybko wykorzystać tą sytuację i uderzył w obóz Persów. Bitwa trwała zaledwie kilka godzin i zakończyła się całkowitą klęska Persów. Bitwa zapisała się na kartach historii ponieważ na ok. 6400 zabitych Persów, śmierć poniosło zaledwie 192 Ateńczyków. Zanim jednak zwycięskie wojsko wróciło do Aten, do miasta przybył posłaniec i według legendy wyrzekł on „Chajrete, nikomen” czyli – radujcie się, zwyciężyliśmy, po czym wyzionął ducha. Przegrana w 490 r. p.n.e. Persów przekreśliła ich plany o podbiciu Attyki.
