4 czerwca 1917 roku dzięki inicjatywie Dmowskiego, na mocy dekretu prezydenta Republiki Francuskiej powołano Armię Polską we Francji, która przez państwa ententy uważana była za wojsko sojusznicze. Kontrole polityczną nad tą formacją przejął Komitet Narodowy Polski. Armie Polską we Francji zasilali głównie ochotnicy z emigracji w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie oraz Francji. Ich liczebność wynosiła około 15 tys. Wzięli oni udział w walkach przeciwko Niemcom w 1918 roku. Po zakończeniu działań wojennych nie zaprzestano rozwijania polskich oddziałów. Szeregi poszerzyły się przez zaciągających się Polaków z innych frontów (żołnierze armii austro-węgierskiej z frontu włoskiego oraz z armii niemieckiej). 4 października 1918 roku dowództwo nad armią z rąk francuskich przejął mianowany generałem Józef Haller, który do Francji przedostał się z objętej rewolucją Rosji. Na przełomie lat 1918 i 1919 Błękitna Armia była najlepiej wyszkoloną i najnowocześniejszą jednostką odradzającego się Wojska Polskiego. Jej liczebność wynosiła ok. 70 tys. żołnierzy.
