Państwo włoskie po zakończeniu Wielkiej Wojny, według obywateli, było poszkodowane, przez co powstało przeświadczenie o „okaleczonym zwycięstwie” – odniesionym dużym kosztem bez istotnych korzyści. Niezadowolenie potęgowała fatalna sytuacja gospodarcza w pierwszych latach po wojnie. Kraj zmagał się z dużym bezrobociem, inflacją i drożyzną. Trudna sytuacja państwa doprowadzała do radykalizacji poglądów politycznych. Przez Włochy przeszła fala strajków, a słabe rządy nie umiały opanować sytuacji w kraju. Pojawiły się nastroje rewolucyjne o podłożu komunistycznym, ale także nacjonalistycznym. Sfrustrowani weterani wojenni tworzyli Związki Kombatanckie, które sprzeciwiały się liberalno-demokratycznym rządom, jak i grupom, które dążyły do rewolucji w stylu bolszewickim. Popularność w trudnej sytuacji państwa zdobył Benito Mussolini. Krytykował on poczynania ówczesnego rządu oraz komunistów. Wykorzystał niezadowolenie weteranów i zjednoczył Związki Kombatanckie w Narodową Partię Faszystowską, dzięki której narodziła się nowa ideologia – faszyzm. Członkowie z partii dołączali do organizacji paramilitarnej „Czarnych Koszul”, która służyła do ochrony demonstracji i siłowo zwalczała komunistów. W obliczu strajku generalnego zorganizowanego w 1922 r. Benito Mussolini zdecydował się wykorzystać chaos i siłą przejąć władzę we Włoszech. W dniach 27-29 października 1922 r. zorganizował marsz na Rzym – czyli wyprawę na stolice przez ok. 30 tysięcy faszystów ubranych w czarne koszule. Zakończył się on powodzeniem, gdyż wobec groźby wybuchu wojny domowej król Wiktor Emanuel III mianował Mussoliniego szefem nowego koalicyjnego rządu.
